Bir zihnimiz olduğunu ne zaman ve nasıl farkederiz? Zihnin bir “zihin”olduğunu farketmesi tabii ki bir anda olmaz. Yaş ne kadar küçükse zihin de o kadar kendisi hakkında düşünmeden merak etmeye, keşfetmeye, denemeye, algılamaya, yorum yapmaya yöneliktir; o anda ve oradadır. Çocuk büyüdükçe başka zihinlerin de olduğunu fark etmeye başlar. Onu hep mutlu etmek için var olduğunu düşündüğü annesi ona durmasını söylemektedir; arkadaşı onun istediği oyunları oynamamaktadır; öğretmeni doğruyu söylemediğini anlamamıştır. Çocuk zaman içinde bu zihinleri önemsemesi ve o zihinlerle işbirliği içinde olması gerektiğini kavrar.  Bu şekilde kendi zihninin ötelerini, zihinler arası sınırları araştırmaya başlar. Ne kadar çok zihin varsa o kadar algı, yorum ve davranış biçimi olduğunu görür. Hatta kendisi bile aynı durum karşısında farklı tepkiler verebilmektedir. Çocuk, dünyayı ve kendini keşfedip anlarken artık göreceli düşünmektedir; çok odaklandığı konularda bile zihninde her zaman kendi zihni (“İyi yapıyor muyum?”) ve başkalarının zihinleri (“Acaba onlar ne düşünecek?”) de varolmaya devam edecektir. Çocuk zihni tümüyle terk edilebilir mi? Terk edilmeli mi? Zihinler arası sınırlar ne kadar geçirgen, ne kadar katı olmalı? Bu söyleşi içinde bu konuları, kesin sonuçlara varmadan ele almaya çalışacağım.