Geçen zaman değil,
Biziz geçen, zamandan.
Ve geçerken, her gün binlerce düşünceyle, yerden yere vururuz kendimizi.
Yetişme, bitirme, yetebilme, daha iyi olabilme kaygısı, çabası… kavrar bırakmaz yakayı; kovalarken
zamanı, onun da bizi kovaladığı hissiyle, daralan nefesimizle, daralan dünyalarımız, daralan ufkumuz.
Budur ömrümüzün bilcümle kuşbakışı hali.
Yükselsek bulunduğumuz mekandan uzaya doğru,
Görsek bir zerrecik bile olmadığımızı,
Yakından, içinden şaş-ı-(kın) olup fark edemediğimiz başka bir şeydir gördüğümüz.
Renkler açılır, görüntüler yumuşar, sesler bile duyulur olur.
Görmediklerimizi görür, duymadıklarımızı işitir oluruz.
Ancak dışında, uzaklaşınca anlarız boyutları; değişmiş olur gördüğümüz, bu yeni halden.
Sonra dönüp gelsek olduğumuz yere.
İşte… geçen bir şey yok.
Ya da geçmekte her şey.
Nefes al, rahatla, hisset:
Her ne istiyorsan ‘o’sun aslında.
Bedeninin sınırlarını kaldırırsan, zihnin ve ruhun da genişleyip nefes alacak.
Her ne olmak istiyorsan o olabilmek için…
DUR!
DURMA, NEFES AL!